Misschien is er niet één land dat volledig poëtisch en liefdevol is.
Maar er zijn plekken waar de ziel voelbaar wordt. Waar de natuur nog ademt. Waar je de ogen van mensen ontmoet en iets van hun binnenwereld weerspiegeld ziet. Stilte. Eenvoud. Oude verhalen.
Delen van Zuid-Frankrijk, Noord-Spanje, Portugal. De Peloponnesos. Sommige stukken Italië, Slovenië. Ierland, IJsland. Landen waar ruimte is – in het landschap én in het hart.
Wat mij altijd heeft getrokken, zijn die zuidelijke landen van Europa. Portugal, Zuid-Frankrijk…
Jaren geleden reed ik met mijn ex in een eenvoudig campertje rond, op ontdekkingstocht.
Ook Corsica herinner ik me als zó fijn. Maar het ging niet alleen om het landschap.
Het was de vrijheid. Het mogen bewegen op je eigen ritme. Het buitenleven, de eenvoud, het samen zijn.
In Nederland voelde ik me vaak begrensd. Vooral door structuren. Door systemen.
Vooral het schoolsysteem drukte zwaar.
En toen ik jonge kinderen had, heb ik lang onderzocht of Frankrijk misschien iets voor ons was.
Maar ook daar liep ik vast – kinderen moesten tot 17.00 uur op school zijn en met schoolbussen reizen.
Het was streng, autoritair, weinig afgestemd op het kind. Terwijl ik juist hoogsensitieve kinderen had. En familietijd heilig vond.
Dat soort keuzes zijn altijd bepalend geweest in mijn leven.
Vandaag zie ik jonge mensen veel gemakkelijker vertrekken.
Ze nemen hun laptop mee, doen afstandsonderwijs, bouwen een bedrijf vanuit vrijheid.
De wereld is opener, digitaal verbonden, en vol mogelijkheden.
Toen ik jonger was, was dat nauwelijks voor te stellen. En toch: het leven komt zoals het komt.
Als kind schreef ik al verhalen over hoe ik met mijn oma naar het zuiden trok, de vrijheid tegemoet.
Mijn praktische kant is er ook altijd geweest. Je moet tenslotte leven.
En ik ben zó dankbaar voor alles in mijn leven – ook de moeilijkere dingen.
Want daar groei je van. Tenminste… als je niet kiest voor slachtofferschap, maar voor Meesterschap.
Mijn focus ligt nu op mijn ondernemerschap. Of beter gezegd: mijn entrepreneurship.
Een woord dat rijker voelt dan het Nederlandse ‘ondernemen’.
Want het gaat niet om business in de klassieke zin – het gaat om ziel.
Om zelfstandigheid. Om vrijheid. Om het opbouwen van een leven waarin mijn werk klopt met wie ik ben.
Zodat ik – ooit – misschien weer met een camper kan reizen, heerlijk het avontuur tegemoet, richting het zuiden.
En natuurlijk met fijn gezelschap: familie, een metgezel, mijn dieren.
En de bedoeling is dat ik dan gewoon mijn entrepreneurship door kan zetten. Want dat kan tegenwoordig.
Dankzij het internet, dankzij de tijdsgeest, kan wat ik doe ook reizend.
Mijn werk is mee te nemen. Mijn ziel is al onderweg.
En dat is vrijheid.